Szałwia lekarska,

 

Szałwia lekarska, znana również pod łacińską nazwą Salvia officinalis, jest rośliną o niezwykle szerokim spektrum zastosowań. Jej naturalne środowisko to obszary Morza Śródziemnego, gdzie rośnie dziko na skalistych wzgórzach i w suchych, słonecznych miejscach. Dzięki swym unikalnym właściwościom zioło to zyskało popularność na całym świecie, a jego uprawa rozprzestrzeniła się do wielu innych regionów, w tym Europy Środkowej i Północnej, a także Ameryki Północnej.

Szałwia jest znana ze swoich właściwości leczniczych. Tradycyjnie stosowano ją w medycynie ludowej jako środek łagodzący bóle gardła, dzięki jej działaniu przeciwbakteryjnemu i przeciwzapalnemu. Wyciągi z szałwii mogą również wspomagać trawienie, łagodząc wzdęcia i niestrawność. Badania wykazały, że szałwia może mieć pozytywny wpływ na poprawę funkcji poznawczych i pamięci, co czyni ją interesującym obiektem badań w kontekście chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera.

Jednak, jak każdy środek leczniczy, szałwia również ma swoje przeciwwskazania. Jej nadmierne spożycie może prowadzić do skutków ubocznych, takich jak podrażnienie błon śluzowych jamy ustnej i gardła. Szałwia zawiera tujon, związek chemiczny, który w dużych ilościach może działać neurotoksycznie. Dlatego osoby cierpiące na epilepsję, kobiety w ciąży i karmiące powinny unikać nadmiernego spożycia szałwii.

Oprócz swoich właściwości zdrowotnych, szałwia jest również ceniona w kuchni. Jej intensywny, lekko gorzki smak doskonale komponuje się z daniami mięsnymi, zwłaszcza drobiem i wieprzowiną. W kuchni włoskiej często dodaje się ją do słynnego dania saltimbocca, gdzie jej aromat wzbogaca smak cielęciny zawiniętej w szynkę parmeńską. Liście szałwii można także smażyć na maśle, co daje chrupiący i aromatyczny dodatek do potraw. Przygotowując sosy czy zupy, warto pamiętać, że szałwia jest bardzo aromatyczna, więc wystarczy użyć jej w niewielkich ilościach, by wzbogacić smak potrawy.

Szałwia znajduje także zastosowanie w kosmetyce. Dzięki swoim właściwościom antyseptycznym i ściągającym jest częstym składnikiem toników i maseczek do skóry tłustej i trądzikowej. W domowych warunkach można przygotować prosty tonik, gotując garść liści szałwii w litrze wody przez kilka minut, a następnie przecedzając. Taki tonik można stosować do przemywania twarzy, co pomoże w redukcji nadmiaru sebum i odświeżeniu cery.

Ponadto szałwia jest stosowana w produkcji perfum i świec zapachowych dzięki swojemu charakterystycznemu, ziołowemu aromatowi. W aromaterapii olejek eteryczny z szałwii stosowany jest do relaksacji, łagodzenia napięcia nerwowego i poprawy nastroju.

Zastosowanie w kuchni

Przepis na aromatyczne masło szałwiowe:

• 100 g masła
• 10 liści świeżej szałwii
• Sól i pieprz do smaku

Roztop masło na patelni, dodaj posiekane liście szałwii, sól i pieprz. Podgrzewaj przez kilka minut, aż masło nabierze aromatu. Idealne do pieczywa lub jako dodatek do mięs!

Zastosowanie w kosmetyce

Przepis na tonik szałwiowy:

• 1 szklanka wrzącej wody
• 2 łyżki suszonej szałwii

Zalej szałwię wrzątkiem, odstaw do ostygnięcia, a następnie przecedź. Stosuj jako tonik na oczyszczoną skórę twarzy.

Rumianek pospolity

 

Rumianek pospolity (Matricaria chamomilla)

 Rumianek pospolity to roślina, którą możemy spotkać na łąkach, polach, przy drogach i w ogrodach na całym świecie. Najlepiej rośnie na glebach piaszczystych i w słonecznych miejscach. Jest to niezwykle popularna roślina, która od wieków znajduje zastosowanie w medycynie naturalnej, kosmetyce oraz kulinariach. Jego delikatne, białe kwiaty i charakterystyczny zapach są znane na całym świecie. W tym poście  przyjrzymy się bliżej właściwościom rumianku, jego zastosowaniom, a także przeciwwskazaniom w jego używaniu.

Rumianek jest ceniony przede wszystkim za swoje właściwości uspokajające i łagodzące. Napar z rumianku jest często stosowany jako naturalny środek na bezsenność i stres. Działa kojąco na układ nerwowy, co pomaga w osiągnięciu stanu relaksacji i wyciszenia przed snem. Wiele osób sięga po filiżankę rumiankowej herbaty po długim dniu, aby złagodzić napięcie i ułatwić zasypianie. Badania wykazały, że rumianek może wpływać na poziom hormonów stresu w organizmie, co dodatkowo potwierdza jego uspokajające działanie.

Oprócz właściwości uspokajających, rumianek jest również znany ze swoich zdolności przeciwzapalnych i antyseptycznych. Może być stosowany zewnętrznie do łagodzenia podrażnień skóry, takich jak oparzenia słoneczne, ukąszenia owadów czy drobne rany. Dzięki zawartości olejków eterycznych, takich jak chamazulen, rumianek pomaga w redukcji obrzęków i zaczerwienień. Jest także popularnym składnikiem w produktach do pielęgnacji skóry, takich jak kremy i maści, które mają na celu łagodzenie stanów zapalnych.

Rumianek jest również często stosowany w leczeniu dolegliwości żołądkowych. Jego właściwości przeciwskurczowe pomagają w łagodzeniu bólu brzucha, wzdęć oraz niestrawności. Herbata rumiankowa jest zalecana osobom cierpiącym na zespół jelita drażliwego, ponieważ może pomóc w zmniejszeniu objawów takich jak ból i skurcze jelit. Regularne spożywanie naparu z rumianku może przyczynić się do poprawy trawienia i ogólnego komfortu jelitowego.

Chociaż rumianek jest powszechnie uważany za bezpieczny, istnieją pewne przeciwwskazania do jego stosowania. Osoby uczulone na rośliny z rodziny astrowatych, takie jak ambrozja, mogą również być uczulone na rumianek. Objawy uczulenia mogą obejmować wysypkę, swędzenie czy nawet problemy z oddychaniem. Ponadto, rumianek może wchodzić w interakcje z niektórymi lekami, zwłaszcza rozrzedzającymi krew, dlatego przed jego regularnym stosowaniem warto skonsultować się z lekarzem.

Rumianek znalazł również swoje miejsce w kuchni. Jego delikatny, kwiatowy aromat doskonale komponuje się z różnymi potrawami. Może być dodawany do deserów, takich jak ciasta czy musy, aby nadać im subtelnego, ziołowego smaku. W kuchni można również wykorzystać rumianek do przygotowania syropów, które będą idealnym dodatkiem do herbaty lub lemoniady. Przykładem może być syrop rumiankowy, który powstaje przez zalanie kwiatów rumianku gorącą wodą z cukrem i pozostawienie do naciągnięcia. Taki syrop może być orzeźwiającym dodatkiem do letnich napojów.

W kosmetyce rumianek jest ceniony za swoje właściwości oczyszczające i łagodzące. Może być stosowany w formie toniku do twarzy, aby zmniejszyć zaczerwienienia i poprawić kondycję skóry. W domowych warunkach można łatwo przygotować napar z rumianku, który po ostudzeniu posłuży jako naturalny tonik. Wystarczy zalać łyżkę suszonych kwiatów rumianku gorącą wodą, poczekać, aż napar ostygnie, a następnie przecedzić i przelać do butelki z atomizerem. Taki tonik można stosować codziennie, aby odświeżyć skórę i nadać jej zdrowego blasku.

Przykłady zastosowania 

Napar z rumianku:

1 łyżka suszonych kwiatów rumianku

250 ml wrzącej wody

Zalej kwiaty wrzątkiem, przykryj i pozostaw na 10 minut. Przecedź i pij 2-3 razy dziennie jako środek uspokajający i wspomagający trawienie.

Kąpiel z rumianku:

100 g suszonych kwiatów rumianku

2 litry wrzącej wody

Kwiaty zalej wrzątkiem, odstaw na 30 minut, przecedź i dodaj do wody w wannie. Kąpiel z rumianku działa relaksująco i łagodzi podrażnienia skóry.

Prosty przepis na herbatę miodowo-rumiankową:

1 łyżka suszonych kwiatów rumianku

1 łyżka miodu

250 ml wrzącej wody

Zalej kwiaty wrzątkiem, przykryj i odstaw na 10 minut. Przecedź, dodaj miód i ciesz się aromatycznym napojem.

Melisa lekarska

Melisa lekarska (Melissa officinalis), znana również jako matecznik, cytrynowe ziele czy miodownik, to roślina o wielu prozdrowotnych właściwościach. Jest ceniona zarówno przez pszczelarzy, jak i w medycynie naturalnej. Choć najbardziej kojarzona z działaniem uspokajającym, melisa ma znacznie więcej do zaoferowania.

Historia i pochodzenie melisy lekarskiej

Melisa lekarska pochodzi z regionów Morza Śródziemnego i była znana już w starożytności. Wspominali o niej tacy uczeni jak Hipokrates, Dioskorides czy Pliniusz. W średniowieczu św. Hildegarda uwzględniała melisę w swoich przyprawach, a Paracelsus ukrywał recepturę na "winko melisowe", skuteczne w leczeniu dychawicy. W Polsce melisa pojawiła się dzięki wędrującym mnichom, a Szymon Syreński nazywał ją rojownikiem lub pszczelnikiem.

Właściwości lecznicze melisy lekarskiej

Melisa lekarska jest chętnie uprawiana w ogródkach, na balkonach i parapetach. Ma przyjemny cytrynowy zapach, a jej liście są bogate w olejki eteryczne. Melisa działa uspokajająco, przeciwzapalnie, bakteriostatycznie i przeciwwirusowo. Jest bezpieczna dla dzieci i kobiet w ciąży. Pomaga w:

• Uspokojeniu nerwów i ułatwianiu zasypiania
• Wyciszaniu układu pokarmowego
• Łagodzeniu nerwobóli i nerwicowych schorzeń serca
• Zmniejszaniu mdłości i bóli menstruacyjnych
• Usuwaniu stresu oksydacyjnego
• Zapobieganiu miażdżycy i stłuszczeniu wątroby
• Leczeniu depresji i bólów głowy
• Pielęgnacji włosów

Przepisy z melisą lekarską

Napar z melisy: 

Łyżkę stołową suszonego ziela parzyć pod przykryciem w szklance wrzątku przez 10-15 minut. Spożywać 2-4 razy dziennie po 1/4 lub pół szklanki.

Syrop z melisy:

 ¾ szklanki świeżych liści zalać wodą, podgrzewać aż ubędzie o połowę. Dodać ½ szklanki mocnej herbaty i ¼ szklanki miodu. Przechowywać w lodówce. Stosować łyżkę stołową przed snem.

Winko melisowe: 

50 g świeżych liści zalać butelką białego wina półwytrawnego. Odstawić na 3 dni, przecedzić i pić 3 razy dziennie po 2-3 łyżki przed jedzeniem.

Melisowe brandy: 100 g liści zalać ½ litra brandy, odstawić na 10 dni. Po przecedzeniu stosować 10-20 kropli dziennie.

Zastosowanie zewnętrzne melisy lekarskiej

Inhalator na ból gardła: Parzyć po łyżce melisy, tymianku, lawendy i mięty w litrze wody. Inhalować przez 10 minut.

Płukanka do włosów: 3 łyżki liści zalać szklanką wody, podgrzewać 15 minut, przecedzić i używać do płukania włosów.

Olejek melisowy: 10 kropli olejku z melisy rozcieńczyć w 20 ml oleju migdałowego. Stosować do masażu.

Melisa w kuchni

Melisa lekarska dodaje cytrynowego aromatu potrawom. Można ją używać do sałatek, surówek, sosów, majonezu i napojów orzeźwiających. Świeże listki melisy można dodać do herbaty, aby wzbogacić jej smak.

Przepis na sernik z melisą

Na ciasto: 1 szklanka mąki, 100 g masła, szczypta soli. Nadzienie: 550 g twarogu, ¾ szklanki posiekanej melisy, 2 jajka, 50 g masła, 2 łyżki miodu. Ciasto piec w 200°C przez 15 minut, nadzienie piec 45 minut do uzyskania złotego koloru.

podagrycznik pospolity

Podagrycznik pospolity 

to pospolity chwast rosnący w moim ogródku -dodam bardzo uciążliwy .

Rozprzestrzenia się łatwo za pomocą kłączy -wystarczy kawałek ułamanego korzonka zostawić w ziemi i mamy kłopot.

Na początku ja i podagrycznik toczyliśmy uparte walki -ja go tępiłam wszystkimi sposobami, a on zawsze odrastał. i tak przez wiele lat. W końcu po doczytaniu wiadomości o tym ziółku zrozumiałam dlaczego trzymamy się razem - jest to najlepsza roślina pomagająca na bóle stawów i działająca oczyszczająco. od tej pory żyjemy w symbiozie i podagrycznik ma wydzielone miejsce w ogrodzie ,gdzie może sobie rosnąć kontrolowanie (kłącze zakopane w dużym wiadrze) i do tego ciągle zrywane liście .

A teraz trochę o właściwościach tego ziółka:

Ziele podagrycznika stosowane w postaci wyciągów wodnych (naparu) działa silnie przeciwzapalnie i przeciwreumatyczne. 

W większości przyczyną podagry (dny moczanowej) i chorób reumatycznych jest odkładanie się w stawach kryształków soli kwasu moczowego. Regularnie stosowany napar z podagrycznika zwiększa usuwanie tych soli z organizmu. Dzięki takiemu działaniu nie tylko łagodzi objawy - ból stawów i ich sztywność, ale także zwalcza przyczynę choroby. Podagrycznik działając przeciwzapalnie, zmniejsza stany zapalne pojawiające się w obrębie stawów również łagodząc objawy, ponadto wpływa regulująco na procesy przemiany materii, będące przyczyną choroby, może więc być również stosowany w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu objawów.

Na co pomaga maść z podagrycznika.

Powszechnie występujący chwast, który zasłynął w medycynie ludowej w leczeniu chorób zdeformowanych stawów oraz łagodzenia ich bólu. Swoją nazwę zawdzięcza szwajcarskiemu księdzu i zielarzowi Johann Kunzle, który podagrycznikiem leczył choroby podagry, stawów, żylaków.

Chociaż roślina kojarzona jest przede wszystkim z chorobą podagry, to dzięki swoim właściwościom odkwaszającym, moczopędnym, przeciwzapalnym, rozkurczowym i uspakajającym ma zastosowanie również w takich chorobach jak:

• reumatyzm
• zapalenie pęcherza moczowego
• kamica nerkowa
• artroza
• rwa kulszowa
• dolegliwości układu pokarmowego
• przyspiesza przemianę materii względu na swój lekko gorzki smak
• zaburzenia funkcjonowania jelit z naprzemiennymi biegunkami i zaparciami
• jest przeciwgrzybiczny ze względu na swoje alkalizujące działanie
• ma właściwości hamujące rozrost gronkowca złocistego, pałeczki zapalenia płuc
• uspakaja i wycisza
• ma właściwości detoksykujące wątrobę i układ krwionośny
• wspomaga gojenie się rany

Naturalny sposób na oczyszczanie organizmu

Podagrycznik ma silne właściwości oczyszczające, usuwa z organizmu zbędne produkty przemiany materii, działa odtruwająco. Wpływa również oczyszczająco na wątrobę, dlatego jest polecany do stosowania w czasie terapii oczyszczających, dla osób odchudzających się oraz osób, które stale przyjmują leki syntetyczne, jako środek wspomagający i odtruwający. 

W terapiach oczyszczających można stosować :

• napar z podagrycznika,
• bardzo skuteczny będzie także sok ze świeżych liści podagrycznika, który możemy wykonać samodzielnie lub kupić w sklepach zielarskich lub w aptece. 

Od kilu lat bardzo popularne także stało się używanie świeżych, młodych liści podagrycznika, które zrywa się wiosną (w maju) jako dodatek do sałatek warzywnych.Aby liście straciły swoją goryczkę dobrze jest przelać je gorącą wodą przed spożyciem.

Inne zastosowania podagrycznika

Liście i ziele podagrycznika stosowane w postaci herbaty wpływają również korzystnie na pracę przewodu pokarmowego – poprawiają trawienie, polecane są w zaburzeniach funkcjonowania jelit, biegunkach, zaparciach jako środek regulujący. Zarówno świeże, jak i suszone ziele podagrycznika w postaci naparu lub soku polecane jest również na problemy skórne – trudno gojące się rany, owrzodzenia, oparzenia, a także na użądlenia i ukąszenia owadów. Jako roślina o właściwościach moczopędnych i oczyszczających będzie także łagodziła trądzik o oraz zmniejszała obrzęki. 

Ciekawostki o podagryczniku 

 podagrycznik zawiera :

• witaminę C, 
• prowitaminę A, 
• minerały (potas, magnez, cynk, miedź, mangan), 
• poliacetyleny- więcej poczytasz tu , 
• polifenole -więcej informacji tu
• olejki eteryczne. 

Dotychczas dowiedziono badaniami właściwości :

• silnie przeciwzapalne,
•  przeciwdrobnoustrojowe (zwalczają bakterie, m.in. Escherichia coli  czy gronkowca) 
•  potencjalne właściwości przeciwnowotworowe

Kto ma problemy , w których podagrycznik może pomóc -niech nie zwleka i próbuje zaprzyjaźnić się z tym ziółkiem na stałe.

Sposób stosowania 

Podagrycznik herbata (ziele cięte)

Napar

1 łyżkę ziela zalać 1 szklanką wrzącej wody, przykryć i parzyć 15 minut. Przecedzić. Spożywać 3 razy dziennie lub wykorzystać zewnętrznie: można przygotować ciepły lub gorący okład na stawy, bądź wystudzić napar i zastosować go do przemywania cery trądzikowej, drobnych ran i podrażnień skóry.

Kiedy nie mam czasu przygotowuję sobie napar w termosie -mam ciepły płyn na dłuższy czas.

Podagrycznik w proszku:

Napar

1 łyżeczkę mielonego ziela zalać 1 szklanką wrzącej wody, parzyć 15 minut pod przykryciem, przecedzić. Napar spożywać 3 razy dziennie po szklance lub wykorzystać zewnętrznie. Można z niego przygotować ciepły lub gorący okład na stawy, bądź wystudzić i zastosować do przemywania cery trądzikowej, drobnych ran i podrażnień skóry.

Na wiosnę najlepiej dodawać podagrycznik do sałatek zamiast sałaty czy innej zieleniny lub robić z niego sok.

Kuracja na artretyzm z podagrycznikiem

Kuracja na podstawie książki  Wolfa-Dietera Storm. 

Wewnętrzna i zewnętrzna powinna być prowadzona w tym samym czasie. 

Napar ze świeżego lub wysuszonego ziela pije się przez 6 tygodni.

 2 łyżeczki ziela zalać wrzątkiem, przykryć, zostawić na 20 minut. Pić 3 filiżanki dziennie. Okłady z rozgniecionego ziela kłaść na bolące miejsca, często zmieniać na nowe. 

 Można też ukisić podagrycznik jak ogórki, ten eksperyment jeszcze przede mną. 

Przeciwskazania do stosowania 

-kobiety w ciąży 

- matki karmiące piersią 

Przepis na maść z podagrycznika

Stara domowa metoda na reumatyzm, dnę i chorobę zwyrodnieniową stawów.

Do maści z podagrycznika będzie potrzebny: olej z podagrycznika i nalewka alkoholowa z krwawnika lub z podagrycznika, które są bardzo łatwe do wykonania. Nalewkę alkoholową inaczej zwana tinkturą uzyskamy, zalewając krwawnik alkoholem 40%.

Składniki na nalewkę z podagrycznika:

• Świeży podagrycznik 
• Alkohol 40%

Garść świeżych liści podagrycznika  zalewamy alkoholem 2-5 milimetra ponad powierzchnię podagrycznika tak, żeby był całkowicie zanurzony. Odstawiamy na 14 dni w ciepłe zacienione miejsce i gotowe. Nie sprawdzamy codziennie, czy już dobrze smakuje :)

Olej z podagrycznika.

Składniki na wyciąg olejowy:

• Świeży podagrycznik
• Oliwa z oliwek
• Alkohol do dezynfekcji

Drobno posiekane liście podagrycznika zalewamy oliwą

Podagrycznik drobno zsiekaj, zalej oliwą z oliwek i wystawiaj na działanie promieni słonecznych przez 14 dni. Pamiętaj jednak, że najlepiej wystawiać olej rano na wschodzące słońce i wieczorem, kiedy słońce już zachodzi.
Nie ma w tym jakiegoś mistycyzmu (chociaż kto wie?) chodzi o to, żeby nie ugotować zioła w oliwie a jedynie lekko podgrzać naturalnymi promieniami słońca. Po 14 dniach oliwa jest gotowa.

Maść z podagrycznika składniki:

• 50 g oleju z podagrycznika
• 4 g nalewki z krwawnika
• 5 g wosku pszczelego
• Olejki eteryczne (opcjonalnie) – po 5 kropli
• Rozmaryn
• Jałowiec
• Lawenda
• Alkohol do dezynfekcji (tylko dezynfekcji)

• Zdezynfekuj wszystkie materiały robocze
• Umieść wosk pszczeli oraz olej z podagrycznika i w ognioodpornym szkle i powoli rozpuść w łaźni wodnej.
• Zdejmij z ognia i powoli mieszaj, dodając powoli nalewkę z podagrycznika.
• Następnie mieszając, dodawaj po kropli olejki eteryczne.
• Jeszcze ciepłą maść wlej do zdezynfekowanych słoiczków.
• Po przestygnięciu maści można słoiczek zamknąć.
• Przechowujemy maść w lodówce.

Jak przygotować macerat octowy z podagrycznika ?

Macerat octowy to doskonały sposób na wydobycie substancji czynnych z roślin. Aby go przygotować, wypełnij słoik do 1/2-2/3 jego pojemności pokrojonym surowcem. Opcjonalnie, skrop go alkoholem o stężeniu 40-70% i wymieszaj. W zakręconym słoiku pozostaw mieszankę na co najmniej godzinę. Następnie zalej surowiec naturalnie fermentowanym octem, np. jabłkowym, pozostawiając 5-7 cm wolnej przestrzeni od góry. Zakręć słoik i odstaw w zacienione miejsce. Codziennie potrząsaj słoikiem, co sprzyja lepszej ekstrakcji składników. Po dwóch tygodniach przecedź macerat i używaj według potrzeb.

Jak zrobić ocet domowy z podagrycznika ?

Przygotowanie domowego octu nie jest trudne, ale wymaga cierpliwości. Oto co potrzebujesz: surowiec (np. pokrojone jabłka ze skórkami lub liście podagrycznika), cukier (1 szklanka na 2 litry wody), duży szklany słój, gaza lub ściereczka oraz gumka lub sznurek. 

Instrukcje:

Dokładnie umyj i wyparz słoik wrzącą wodą.

Włóż surowiec tak, aby zajął około 1/3 pojemności słoja.

Dodaj cukier do przegotowanej wody lub gotuj wodę z cukrem.

Zalej surowiec letnią wodą z cukrem.

Przykryj naczynie gazą lub ściereczką, zabezpieczając gumką lub sznurkiem.

Odstaw w zacienione miejsce w temperaturze pokojowej na 4-6 tygodni.

Codziennie mieszaj nastaw, aż surowiec opadnie. 

Po opadnięciu surowca zaczyna się fermentacja octowa, prowadzona przez bakterie tlenowe. Możesz przestać mieszać lub robić to rzadziej. Po 4-6 tygodniach, gdy surowiec opadnie, ocet dojrzewa jeszcze przez 2-4 tygodnie. Następnie przecedź ocet i przelej do butelek. 

Proces fermentacji octowej

Fermentacja octowa to złożony proces składający się z trzech etapów: wodnego, alkoholowego i octowego. W trakcie tego procesu wydobywają się różnorodne substancje czynne z surowca, co sprawia, że domowy ocet jest bogaty w wartości odżywcze. Należy unikać nadmiernej oksydacji, która prowadzi do rozkładu kwasu octowego. 

Zastosowanie octu

Ocet domowy ma szerokie zastosowanie: lecznicze, prozdrowotne, kulinarne, kosmetyczne i użytkowe. Przejmuje właściwości surowca, z którego został stworzony, i zachowuje działania charakterystyczne dla octów naturalnie fermentowanych. Wykorzystanie octu w codziennym życiu może przynieść wiele korzyści zdrowotnych.

Post powitalny

Od dziecka lubiłam biegać po polach i łąkach  i podziwiać roślinki. Zawsze mnie fascynowało dlaczego nikt ich nie podlewa i o nie nie dba, a tak pięknie rosną. Mają piękne barwy, różnorodne płatki i listki. Potem, gdy nie byłam już dzieckiem zaczęłam czytać co dobrego rośliny mogą dać człowiekowi, jak bardzo są pomocne w leczeniu chorób i dolegliwości. Na początku fascynowało mnie leczenie ziołami wg ojca Klimuszko. Potem było wielu autorów książek o ziołach.
Teraz, gdy medycyna nie leczy, a truje tysiącem tabletek -powrót do naturalnego leczenia stał się modny. Wiele osób szuka jak sobie pomóc naturalnie. 
Zioła są za darmo, tylko nie mogą być zbierane z terenów zanieczyszczonych. Niektóre z nich "uprawiam" na działce, po niektóre jadę do lasu, jeszcze inne kupuję w aptece i tak jakoś sobie radzę. 
Mój blog stworzyłam z myślą o moich dzieciach, one na razie nie potrzebują pomocy i tabletek, ale za kilka lat ta wiedza im się przyda.